The war on drugs - Sportpaleis, Antwerpen

Ik heb nog wel wat bands die ik live wil zien op mijn "wishlist" staan.  The War on Drugs stond daar ook op. Dus hubby en ik vorige Vrijdag vol verwachtingen naar het Sportpaleis, schoonder kan je je weekend niet beginnen.

De mannen van Philly stonden daar op hun soberst, jeanske, t-shirt en klaar. Van dat soort no-nonsense guys hou ik wel. Hun muziek is immers genoeg om hen te dragen.

Jammer genoeg was dat niet zo. Het gekke is dat ik verder niks anders dan lof over het optreden lees.
Ik vraag me werkelijk af op welke plek in het Sportpaleis de andere reviewers dan zaten.
Op de plek waar wij zaten klonk alles hol. De instrumenten klonken heel luid en helemaal niet afgestemd op de stem van Adam Granduciel. Ik hoorde alleen maar een soort van scanderende kreten, en van de woorden kon ik al helemaal niks verstaan. Doodjammer. Toen de band zachtere nummers speelde zat de sound wel goed. Op de grote schermen zag ik passie, maar die geraakte niet tot bij ons, die passie. De gitaarsolo's konden nog overtuigen, want een stukske spelen kunnen ze echt wel.

Maar, het geheel kwam niet binnen.

The War on Drugs opende met "Holding On", normaliter ideaal om uit de startblokken te schieten. Dat mocht dus niet zijn. "Red Eyes" en het wachten op de "wooh" van Adam was nog een kleine opsteker. Hij is trouwens de enige die "wooh" zo catchy kan uitroepen, vind ik.
De enige keer dat ik wel wat magie voelde was bij de opbouw in "Under the pressure".
Het wachten op de climax en de de reactie van het middenplein toen dat gebeurde maakte toch iets los.

Als bis kregen we natuurlijk "Thinking of a place", dat blijft een eeuwig prachtig nummer.
Maar daarna zijn we vertrokken, om onze tram niet samen met de massa te moeten nemen. Dat zegt al veel.

Maar, ik geef niet op, ik wil hen nog eens terug zien op een festivalweide. Volgens mij gaat het plaatje daar (voor mij) beter passen.