Ouder worden en The Book Club

Vorige Vrijdag na een enorm drukke werkweek heerlijk onderuitgezakt op de sofa. Glaasje wijn erbij en filmpje kiezen. De film die ik uitkoos was "The Bookclub".

Het verhaal gaat over 4 vriendinnen op oudere leeftijd, die al jaren elke maand trouw samen komen voor hun boekenclubje. Het feit dat ik een lastig gevoel krijg wanneer ik zeg "op oudere leeftijd", zegt al wat over mijn teneur voor dit stukje.

Ik stond nl. de Zaterdagochtend op en zag voor het eerst echt duidelijke lijnen rond mijn mond. In your face zeg, zo opstaan! Allez ja, in mijn face. Hetgeen waar ik vroeger tegenaan keek als zijnde dikke cliché's blijkt nu o zo waar te zijn.

Maar ik dwaal af. Op een dag besluiten de vriendinnen de trilogie "Fifty shades of Grey" te lezen. En dat heeft voor hun allen serieuze gevolgen. Ik ga niet te veel verklappen maar het wordt bijwijlen echt hilarisch. Ik heb een paar keer hardop moeten lachen. Gelukkig was mijn hubby al gaan slapen, want het was een echt "Sister in crime" vrouwen filmpje. Niet zijn ding, en dan stoort het als hij mee zitten te kijken, dan geneer ik mij een beetje.
Wat confronteerde was dat al de sterren die opdraafden zoveel ouder waren geworden, en hoe ze daar in die film mee omgaan. Dat deed me die Zaterdag weer eens nadenken hoe ik zelf in mijn verouderingsproces zit.

We zien Jane Fonda, eigenlijk hot and smoking op haar tachtigste (!) een verloren romance terug oppakken met Don Johnson. De hotshot uit Miami Vice, haha toen vonden we hem toch echt een hottie. Je was zot van of Ricardo of Sonny in die tijd.
Candice Bergen zien we dan weer bekomen van een stomende vrijpartij met Richard Dreyfuss op de achterbank van haar auto. Zo grappig, hoe hij helemaal ontregeld uit die auto stommelt achteraf.

Hilarische momenten ook tussen Mary Steenburgen en Craig Nelson, iets met een blauw pilletje...

En dan die toestanden tussen Diane Keaton en Andy Garcia! Ook hij was vroeger een eye catcher, en eigenlijk nu ook nog, maar met wat extra pondjes erbij. Op een gegeven moment zoemt de camera zo dicht op hen in tijdens een romantische scene, dat je de rimpels van Diane duideliijk afgetekend in haar hals en gezicht ziet. Er lag daar, voor mijn gevoel, echt een oud vrouwtje. Confronterend dat ik daar zelf ook op inzoem, dat ik daar zo over oordeel ook.

De film is ongetwijfeld bedoeld als feel good movie, maar de realiteit van het ouder worden ligt er als een dun schaduwkantje overheen.

Ik betrap mezelf erop dat ik soms als een gek het net zit af te schuimen naar antirimpelprodukten die én betaalbaar én ecologisch verantwoord zijn én de magic trick doen. Uren kan ik daar aan verliezen. En voornemens maken om terug strakker te worden. Dat doe ik intussen al tien jaar, volledige masterplans dokter ik dan uit. (Denk sporten, superfoods, yoga, low carb food... de hele rimram.) Maar in plaats van te verstrakken begint één en ander juist te verzakken. Ah ja, zonder discipline draait die hele boetiek niet.

Ooh en wat ook erg is, zoeken naar rolmodels, naar vrouwen van mijn leeftijd die er super uitzien en dan hun beauty secrets opzoeken. Complete onzin natuurlijk.

Het zal er niet op beteren, nog vier jaar en dan ben ik de Fifty shades of Grey versie van mezelf. Daarmee bedoel ik het grijze uit de titel natuurlijk, de rest uit het boek betwijfel ik sterk!
Wat dan, nu ik (bij momenten) al zo panikeer? Gelukkig is dit geen symptoom dat ik de hele tijd etaleer en voel, mensen zouden gewoon gillend van mij weglopen.

Misschien toch iets om over na te denken, hoe kan ik dit omzetten naar iets positief in het komende nieuwe jaar ...