Mijmeringen, paddestoelen en een kabouter

Als ik met de twee border collies ga wandelen kan ik, als die twee gekken van mij gekalmeerd zijn, intens genieten van wat ik onderweg zie. Mijn zintuigen op scherp zetten, het hoofdje leegmaken en zo ruimte geven aan creativiteit.

Dit gedicht borrelde onlangs in me op tijdens 1 van onze uitstapjes...

Eigen baas

Deze mens, die mij zo pijn heeft gedaan
Die moet ik maar eens zachtjes laten verder gaan

Hij heeft gehandeld vanuit wat hij heeft geleerd of toen dacht
Ik ga hem ontslaan van die last, vanuit mijn herwonnen, innerlijke kracht

Want ik weet, hij is ondanks alles ook een mens
Maar wat van hem is, hoort niet bij mij

Ik moet nu verder, en maak mijn pad naar de toekomst vrij


Als ik dan thuis kom moet ik dat als een gek snel neerkrabbelen, want mijn vergiet-mind kan dit soort  ingevingen niet lang bewaren. Ik kan beter een noteblokje meenemen onderweg.

Het gedicht gaat eigenlijk over een andere manier van vergeven, of los laten. Alhoewel ik dat los laten een al te makkelijk mode-woord vind. Als je iets serieus is overkomen is de raad om los te laten vaak extra pijnljk. Dat minimalseert je. Het gebeurde kan je niet zomaar weg gommen. Ik kies er voor om iets verwerken en het dan pas een plaats geven, en ja, dan kan je los laten. Maar dat kost vaak tijd en veel energie. Maar dan is het ook klaar, en ben je tot het bot gegaan. Je hebt het gevecht durven aangaan.

Dit kaboutertje is overal klaar mee en durft aan alles zijn kont vegen. Hij woont in mijn tuin en is een beetje een krachtbron, haha.