Paul Weller - True Meanings, Utrecht
Haaa, heerlijk!
Gisteren mocht ik weer eens naar 1 van mijn helden gaan zien.
Old time favourite Paul Weller kwam zijn nieuwe semi-akoestische plaat "True Meanings" voorstellen in het Tivoli Theater in Utrecht.
Het was niet simpel om aan kaarten te geraken, maar een dag op voorhand deed er iemand nog kaartjes weg op het grote web. Overpriced natuurlijk, maar ja dat nam ik dan maar voor lief.
Wij dus naar Utrecht. Geen afstand, want voor Paul Weller zijn we ook al een paar keer naar Londen gereden.
Ik was nog nooit in het Tivoli concert gebouw geweest. Maar het is ons reuze meegevallen, een heel fijne ruimte, wij zaten in een achthoekige zaal, met veel hout en rood velours. Ik voelde me er zelfs wat cozy. Genre pintje in de hand en achterover leunen maar.
Cozy werd het ook echt de hele avond. Bij Paul Weller weet je nooit in welke muzikale mood hij is, hij die immers
"My ever changing moods" schreef. De Modfather is niet vies van experimenteren met uiteenlopende stijlen, met wisselend succes. De ene keer rockt en gaat hij tekeer op zijn gitaar, en de andere keer zit hij ingetogen achter de piano.
Een constante blijft wel de sobere stijl in de performance van hem en zijn band. Puur, en zeer geconcentreerd met de muziek bezig tijdens optredens. Geen franjes, en geen big show-entertainment. En dat is ok, de muziek, daar draait het om.
Er werd wel wat over en weer gegesticuleerd naar de roadies en technici om één en ander bij te stellen aan de sound. Ook de setlist papieren leken door elkaar gehusseld. Maar dat stoorde mij niet, dit hoort bij het voorstellen van een nieuwe plaat en het zet het perfectionisme van de band extra in de verf.
De nieuwe plaat "True Meanings" is voor mij terug een Paul Weller die doet waar hij het beste in is. Teksten met een betekenis in zachte, lieve ballads gegoten, gedragen door zijn warme soul stem. Ik ben er blij mee. De avond was gewoon ook sweet en warm, ik waande me op mijn zetel met een glas rode wijn (in het echt nog steeds dat pintje van daarnet), turend naar de Indian Summer buiten. Pauls okergele sweater (waar is de fashionable Style Council man van vroeger gebleven?) en de belichting zorgden mee voor de setting waarin ik weg zakte. Ik ga de plaat in huis halen om mij er de komende weken, echt thuis, vanuit die zetel met dat wijntje,verder in te verdiepen.
Nummers die direct bleven hangen waren "Soul Searchers", "Mayfly", "Movin On" en "White Horses".
"Soul Searchers" vanwege die titel, uw ondergetekende zoekt ook altijd naar de soul in alles. White Horses klonk als een ode aan zijn kinderen. Ja, hij weet ook wel waarvoor hij blijft werken denk ik, als vader van 8 kids.
Wat opzoekwerk leerde me dat er op de plaat ook een ode aan David Bowie staat, "Bowie", en dat op "Books" Noel Gallagher mee speelt.
Verder blijft het altijd hopen op stukken uit de oude kast bij Paul Weller. Per optreden scheelt dat altijd. Stilletjes zit je dan te verlangen dat hij je favorieten nog eens zingt. En soms gebeurt dat, maar ook vaak niet.
Gisteren kregen we o.a. "Have you ever had it blue","Butterflies" en als toegift "You do something to me". Daarna was het mooie liedje uit, hoe hard de fans ook bleven gillen. In Nederland gillen ze harder dan in België, believe me. Het mocht niet baten, Paul had eerder verwttigd dat hij "had to take a piss".
Hij zal altijd zijn cool houden, mr Changing Man.
Gisteren mocht ik weer eens naar 1 van mijn helden gaan zien.
Old time favourite Paul Weller kwam zijn nieuwe semi-akoestische plaat "True Meanings" voorstellen in het Tivoli Theater in Utrecht.
Het was niet simpel om aan kaarten te geraken, maar een dag op voorhand deed er iemand nog kaartjes weg op het grote web. Overpriced natuurlijk, maar ja dat nam ik dan maar voor lief.
Wij dus naar Utrecht. Geen afstand, want voor Paul Weller zijn we ook al een paar keer naar Londen gereden.
Ik was nog nooit in het Tivoli concert gebouw geweest. Maar het is ons reuze meegevallen, een heel fijne ruimte, wij zaten in een achthoekige zaal, met veel hout en rood velours. Ik voelde me er zelfs wat cozy. Genre pintje in de hand en achterover leunen maar.
Cozy werd het ook echt de hele avond. Bij Paul Weller weet je nooit in welke muzikale mood hij is, hij die immers
"My ever changing moods" schreef. De Modfather is niet vies van experimenteren met uiteenlopende stijlen, met wisselend succes. De ene keer rockt en gaat hij tekeer op zijn gitaar, en de andere keer zit hij ingetogen achter de piano.
Een constante blijft wel de sobere stijl in de performance van hem en zijn band. Puur, en zeer geconcentreerd met de muziek bezig tijdens optredens. Geen franjes, en geen big show-entertainment. En dat is ok, de muziek, daar draait het om.
Er werd wel wat over en weer gegesticuleerd naar de roadies en technici om één en ander bij te stellen aan de sound. Ook de setlist papieren leken door elkaar gehusseld. Maar dat stoorde mij niet, dit hoort bij het voorstellen van een nieuwe plaat en het zet het perfectionisme van de band extra in de verf.
De nieuwe plaat "True Meanings" is voor mij terug een Paul Weller die doet waar hij het beste in is. Teksten met een betekenis in zachte, lieve ballads gegoten, gedragen door zijn warme soul stem. Ik ben er blij mee. De avond was gewoon ook sweet en warm, ik waande me op mijn zetel met een glas rode wijn (in het echt nog steeds dat pintje van daarnet), turend naar de Indian Summer buiten. Pauls okergele sweater (waar is de fashionable Style Council man van vroeger gebleven?) en de belichting zorgden mee voor de setting waarin ik weg zakte. Ik ga de plaat in huis halen om mij er de komende weken, echt thuis, vanuit die zetel met dat wijntje,verder in te verdiepen.
Nummers die direct bleven hangen waren "Soul Searchers", "Mayfly", "Movin On" en "White Horses".
"Soul Searchers" vanwege die titel, uw ondergetekende zoekt ook altijd naar de soul in alles. White Horses klonk als een ode aan zijn kinderen. Ja, hij weet ook wel waarvoor hij blijft werken denk ik, als vader van 8 kids.
Wat opzoekwerk leerde me dat er op de plaat ook een ode aan David Bowie staat, "Bowie", en dat op "Books" Noel Gallagher mee speelt.
Verder blijft het altijd hopen op stukken uit de oude kast bij Paul Weller. Per optreden scheelt dat altijd. Stilletjes zit je dan te verlangen dat hij je favorieten nog eens zingt. En soms gebeurt dat, maar ook vaak niet.
Gisteren kregen we o.a. "Have you ever had it blue","Butterflies" en als toegift "You do something to me". Daarna was het mooie liedje uit, hoe hard de fans ook bleven gillen. In Nederland gillen ze harder dan in België, believe me. Het mocht niet baten, Paul had eerder verwttigd dat hij "had to take a piss".
Hij zal altijd zijn cool houden, mr Changing Man.
Reacties
Een reactie posten