Je ware natuur en Ben Fogle
Wat ik zie voor ik aan mijn dag begin ...
Dat maakt mij nu diep tevreden. Tot in mijn ziel. Ik had al zo lang een grote craving naar rust, in contact met de natuur.
In Mei dit jaar heb ik mijn droom kunnen waarmaken en ben ik verhuisd naar een plek aan de rand van het bos.
Dit was, door allerlei factoren, meant to be.
Wij wonen echter helemaal niet op het einde van de wereld, integendeel, winkels en dorp zijn op nog geen drie minuten fietsen.
Maar dat mini-tipje wildernis-gevoel dat ik hier heb (wij kijken overal in ons huis uit op bos), doet mij vaak nadenken over hoe het zou zijn om echt remote, off the beaten track, in het woud te wonen.
Ik ben helemaal zot van de serie "New lives in the wild" en "Where the wild men are" van Ben Fogle. Nu te zien op Canvas, elke Woensdag.
Elke week weer gaan mijn interne radertjes draaien uit pure fascinatie door wat ik te zien krijg.
Mijn man krijgt telkens schrik, want hij weet dat ik elke week, in zijn woorden, "waanideeën" krijg. Ik trek mij daar niks van aan en fantaseer stilletjes verder.
Wat een power en wijsheid zit er vaak in die mensen, die besloten om uit de tredmolen en gekheid te stappen. Ze trekken zicht terug op soms honderden kilometers van de bewoonde wereld. Vaak hebben ze geen confort meer, en leven quasi zelfvoorzienend. Daar wringt dan voor mij het schoentje. Zelf een kip slachten zou mij wel lukken denk ik, maar andere zaken zoals hout gaan zoeken en hakken, de kou ontberen, dealen met allerlei insecten etc... Ik zou denk ik vaak gillend weglopen, naar nergens heen dan. Ah ja, want je zit immers op den bled. En dat zou dan toch ook weer gaan wringen.
Maar het romantische, heft-in-eigen-handen, ik-heb-niemand-nodig-idee, ja, das toch mooi vind ik. Er zit nog steeds een kleine rebel in mij, alhoewel ik gewoon in de dagelijkse mallemolen mee draai.
Daar probeer ik kracht uit te putten,uit mijn vrije spirit. Want ja, ik leef netjes en burgerlijk, maar thuis, en vooral in mijn geest, krijgen de gekheden toch vrij spel. Dat pakt niemand af. Ik geniet van mijn dieren, het groene leven rond mij (uilen, vossn, reetjes, de vogeltjes), simpel koken, lezen, noem maar op. Das voor mij ook vrijheid. Na de kantooruren dan toch, haha!
De grootste vrijheid is uiteindelijk een simpel gegeven: tevreden zijn.
Maar terug naar Ben Fogle en zijn waanzinnige documentaires.
Geen verantwoording afleggen buiten aan jezelf. Bewust zijn van elke stap die je onderneemt om te leven.
Er waren een paar afleveringen die me zeker altijd zullen bijblijven. Op de onderstaande links kan je zelf even kennis maken met de mensen die op mij het meeste indruk hebben gemaakt.
lynx vilden
freedom cove
barbara walker
Laat mij maar elke week een beetje dromen, van een leven als een wilde ontembare vrouw.
Dat maakt mij nu diep tevreden. Tot in mijn ziel. Ik had al zo lang een grote craving naar rust, in contact met de natuur.
In Mei dit jaar heb ik mijn droom kunnen waarmaken en ben ik verhuisd naar een plek aan de rand van het bos.
Dit was, door allerlei factoren, meant to be.
Wij wonen echter helemaal niet op het einde van de wereld, integendeel, winkels en dorp zijn op nog geen drie minuten fietsen.
Maar dat mini-tipje wildernis-gevoel dat ik hier heb (wij kijken overal in ons huis uit op bos), doet mij vaak nadenken over hoe het zou zijn om echt remote, off the beaten track, in het woud te wonen.
Ik ben helemaal zot van de serie "New lives in the wild" en "Where the wild men are" van Ben Fogle. Nu te zien op Canvas, elke Woensdag.
Elke week weer gaan mijn interne radertjes draaien uit pure fascinatie door wat ik te zien krijg.
Mijn man krijgt telkens schrik, want hij weet dat ik elke week, in zijn woorden, "waanideeën" krijg. Ik trek mij daar niks van aan en fantaseer stilletjes verder.
Wat een power en wijsheid zit er vaak in die mensen, die besloten om uit de tredmolen en gekheid te stappen. Ze trekken zicht terug op soms honderden kilometers van de bewoonde wereld. Vaak hebben ze geen confort meer, en leven quasi zelfvoorzienend. Daar wringt dan voor mij het schoentje. Zelf een kip slachten zou mij wel lukken denk ik, maar andere zaken zoals hout gaan zoeken en hakken, de kou ontberen, dealen met allerlei insecten etc... Ik zou denk ik vaak gillend weglopen, naar nergens heen dan. Ah ja, want je zit immers op den bled. En dat zou dan toch ook weer gaan wringen.
Maar het romantische, heft-in-eigen-handen, ik-heb-niemand-nodig-idee, ja, das toch mooi vind ik. Er zit nog steeds een kleine rebel in mij, alhoewel ik gewoon in de dagelijkse mallemolen mee draai.
Daar probeer ik kracht uit te putten,uit mijn vrije spirit. Want ja, ik leef netjes en burgerlijk, maar thuis, en vooral in mijn geest, krijgen de gekheden toch vrij spel. Dat pakt niemand af. Ik geniet van mijn dieren, het groene leven rond mij (uilen, vossn, reetjes, de vogeltjes), simpel koken, lezen, noem maar op. Das voor mij ook vrijheid. Na de kantooruren dan toch, haha!
De grootste vrijheid is uiteindelijk een simpel gegeven: tevreden zijn.
Maar terug naar Ben Fogle en zijn waanzinnige documentaires.
Geen verantwoording afleggen buiten aan jezelf. Bewust zijn van elke stap die je onderneemt om te leven.
Er waren een paar afleveringen die me zeker altijd zullen bijblijven. Op de onderstaande links kan je zelf even kennis maken met de mensen die op mij het meeste indruk hebben gemaakt.
lynx vilden
freedom cove
barbara walker
Laat mij maar elke week een beetje dromen, van een leven als een wilde ontembare vrouw.
Reacties
Een reactie posten