Dag lieve vriend

We hebben onze lieve vriend moeten laten gaan.

Een rotte ziekte was zijn lichaam aan het overnemen en we konden het lijden niet genezen.

Hoe het nu verder moet, ons aanpassen aan zijn lege plek, zullen we moeten leren. We treuren allemaal, ook zijn vriendinnetje hier, die het nu alleen moet klaren. Maar we zijn er voor haar, en voor alle dieren hier, dat is onze taak en missie.

Lieve vriend, ik onthou en koester:

jouw ongelooflijke lieve blik, de eeuwige focus op onze paarden tot op de allerlaatste dag, down-dog yoga poses doen op commando, alle gekke truukjes die je kon, hoe je graag met je neus de wind stond, genieten van het zonnetje, spelen met je vriendinnetje, alle meisjeshonden waar je een echte Romeo voor was, jij aan mijn voeten als ik werk, jij die je leiband altijd zelf wilde dragen, je onverzettelijkheid als je iets niet wilde doen, de eerste keer vrij in de duinen rennen, onze uitstapjes naar de zee waar je zo gek op was, jouw gevoeligheid voor spanningen, jouw sensor voor mensen hun innerlijke pijn, hoe gek je was op gebraden kip, jouw vele fans, de complimenten over hoe mooi je was, hoe je compleet je in je eigen wereld kon vertoeven ...

Ik zie al dagen deze beelden terug. Ze komen en gaan, het zoveelste rouwproces voltrekt zich.
Ik weet dat je een heel fijn leventje hebt gehad, dat geeft wat troost. En de tranen, die vloeien, maar voor jou doorleef ik dit met de volle honderd percent.

Mijn lieverd, Zola, ik mis je maatje ... je bent niet weg, je bent in mijn hart, voor altijd.